Σύντομο ιστόρικο*
Ο Ιερός Ναός Παναγίας Φανερωμένης άρχισε να κτίζεται το 1955 απο τους κατοίκους της περιοχής, πρόσφυγες οι περισσότεροι απο τα μέρη της Μ. Ασίας και της Ανατολικής Θράκης. Το 1961 η κατασκευή ολοκληρώθηκε και τα εγκαίνια έγιναν την Κυριακή των Βαΐων. Μέχρι να ολοκληρωθεί ο κεντρικός ναός η Λειτουργία γινόταν στον υπόγειο χώρο του Ναού οπού σήμερα στεγάζεται το Πνευματικό μας Κέντρο.
Ο ναός μας πήρε το όνομα του απο την Εικόνα της Παναγίας Φανερωμένης που ήρθε, πρόσφυγας κι' αυτή, απο το Αυδήμι, ένα ωραίο χωριό στην περιοχή των Γανοχώρων της Ανατολικής Θράκης. Εκεί στον Πάνω Μαχαλά βρισκόταν η εκκλησία της Παναγίας. Το 1889 κάηκε η εκκλησία μαζί με αρκετά σπίτια της περιοχής και η εικόνα με θαυμαστό τρόπο σώθηκε και οι χριστιανοί τη βρήκαν πάνω σε ένα δέντρο.Όταν το 1914 οι Έλληνες των Γανοχώρων ήρθαν σαν πρόσφυγες στην περιοχή, έφεραν μαζί τους και την θαυματουργή εικόνα.Έτσι λοιπόν όταν στα 1920 έκτισαν το εκκλησάκι των Τριών Μαρτύρων Αγάπης, Ειρήνης, Χιονίας εναπόθεσαν εκεί την ιερή εικόνα η οποία μεταφέρθηκε στον καινούργιο μεγαλοπρεπή ναό το 1961. Ο ναός εορτάζει στις 23 Αυγούστου, στα εννιάμερα της Παναγίας.Απολυτίκιον Παναγίας Φανερωμένης
Την θείαν εικόνα σου Φανερωμένη Αγνή
το πάλαι μετήνεγκαν εκ Γανοχώρων πιστώς, ως θείον θησαύρισμα.
Χάριν γαρ θείαν νέμει και παρέχει ιάσεις, πάσι τοις προσιούσι και πιστώς εκβοώσι.
Χαίρε Κεχαριτωμένη ο Κύριος μετα Σού.
*πηγή: «Η περιοχή του σχολείου μας, Καλλιθέα - Παναγία Φανερωμένη και Τυρολόη - Κωνσταντίνου Τσιλίκη»
*πηγή: «Η περιοχή του σχολείου μας, Καλλιθέα - Παναγία Φανερωμένη και Τυρολόη - Κωνσταντίνου Τσιλίκη»
Αναλυτικό ιστορικό του Πατρός Πολύκαρπου Μαντζάρογλου
 | |
| Πατήρ Πολύκαρπος Μαντζάρογλου (1929 - 2012) |
Ενωρίτερα από τους Εφημέριους πού διαδέχθηκα στον ιερό Ναό, Εφημέριος
της Ενορίας αυτής ήταν κάποιος π. Δημήτριος, τον όποιον δεν πρόλαβα και
δεν γνωρίζω την καταγωγή του. Ο π. Δημήτριος σαν Εφημέριος λειτουργούσε
σε έναν μικρό Ναό αφιερωμένο στην μνήμη των Άγιων Γυναικών Χιονιάς,
Ειρήνης και Αγάπης,πού υπήρχε στον αύλειο χώρο των Δημοτικών Σχολείων.
Τον π. Δημήτριο διαδέχθηκε ο Ιερομόναχος π. Φιλόθεος.Επειδή η
Εκκλησία ήταν μικρή και παλαιά δεν εξυπηρετούσε τις ανάγκες της Ενορίας
πού ήταν πολύ μεγάλη. Γι’ αυτό ο Ιερομόναχος με τους Ενορίτες απεφάσισαν
να ανεγείρουν έναν νέο μεγάλο Ναό και έψαχναν για την εξεύρεση
κατάλληλου χώρου.»
«Ο μοναδικός χώρος πού προσεφέρετο και μάλιστα δημόσιος, ήταν ο τόπος
πού είναι σήμερα κτισμένη η Εκκλησία της Παναγίας Φανερωμένης. Ο χώρος
αυτός τότε ήταν «σκουπιδότοπος»!
Ο π. Φιλόθεος με τα κηρύγματά του ενέπνευσε στους Ενορίτες του και ιδιαίτερα στον γυναικείο κόσμο την ιδέα να καθαρισθή ο σκουπιδότοπος για να κτισθή εκεί ο Ναός. Ήταν θαυμαστό πώς σε λίγο χρονικό διάστημα Ενορίτες άνδρες και γυναίκες εργάσθηκαν με ζήλο με αξίνες, φτυάρια, τενεκέδες και κουβάδες και κατάφεραν την αποκομιδή των σκουπιδιών έως να συναντήσουν σταθερό έδαφος.»
Ο π. Φιλόθεος με τα κηρύγματά του ενέπνευσε στους Ενορίτες του και ιδιαίτερα στον γυναικείο κόσμο την ιδέα να καθαρισθή ο σκουπιδότοπος για να κτισθή εκεί ο Ναός. Ήταν θαυμαστό πώς σε λίγο χρονικό διάστημα Ενορίτες άνδρες και γυναίκες εργάσθηκαν με ζήλο με αξίνες, φτυάρια, τενεκέδες και κουβάδες και κατάφεραν την αποκομιδή των σκουπιδιών έως να συναντήσουν σταθερό έδαφος.»
«Στο σημείο αυτό θεμελίωσαν το υπόγειο του Ιερού Ναού. Όταν το
υπόγειο ολοκληρώθηκε εγκατέλειψαν τον Ναό πού ήταν στον αύλειο χώρο των
Σχολείων και εγκαταστάθηκαν σ’ αυτό. Εδώ τελούσαν την Θεία Λειτουργία
και όλα τα Άγια Μυστήρια.
Οι Ενορίτες ενθουσιάσθηκαν από τον σύντομο χρόνο πού εγινε το υπόγειο
του ιερού Ναού, εμπιστεύθηκαν στον Ιερομόναχο π. Φιλόθεο τον
Προϊστάμενο του Ιερού Ναού και με μελέτη Πολιτικού Μηχανικού και
Αρχιτέκτονος άρχισαν την ανέγερση του κυρίως Ναού.»
«Αυτή την εποχή στον Ναό διορίσθηκε και δεύτερος ιερεύς έγγαμος. Όμως
μέσα στον χρόνο ανέκυψαν μικροδιαφορές μεταξύ των συνεφημερίων, οι
Ενορίτες διχάσθηκαν και το έργο σταμάτησε στο σημείο πού φαίνεται στις
δύο πρώτες φωτογραφίες πού επισυνάπτω.
Στα προβλήματα αυτά έπενέβη ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης μακαριστός
κυρός Παντελεήμων Παπαγεωργίου και τον έγγαμο Ιερέα τον τοποθέτησε σε
κάποιο χωριό της Επισκοπής του στον δε Ιερομόναχο έδωσε απολυτήριο για
να επιστρέψη στην Μητρόπολη εκ της οποίας προήρχετο.
Προσωρινά για μερικούς μήνες ο Ναός εξυπηρετείτο από Ιερείς άλλων Ενοριών.»
«Τον Ιανουάριο του έτους 1958 ο Μητροπολίτης με χειροτόνησε
Πρεσβύτερο και με τοποθέτησε στην Ενορία της Παναγίας Φανερωμένης, ως
Προϊστάμενο.
Είναι γεγονός πώς κατά την διάρκεια των πρώτων τεσσάρων-πέντε μηνών
συνήντησα αρκετές δυσκολίες. Προσπάθησα με τα κηρύγματα και με κατ’
οίκον επισκέψεις να γνωρίσω τους Ενορίτες μου. Σταδιακά γνώρισα αρκετούς και επειδή βασικός στόχος μου ήταν να συνεχίσω την ανέγερση του Ναού, προσπαθούσα να βρω πόρους.»
«Ανταποκρίθηκαν μερικοί με αρκετές επιφυλάξεις αλλά ωστόσο
σύντομα,έφθασαν στον περίβολο του Ναού υλικά, πέτρες, τσιμέντα και
σίδερα σε σημαντικές ποσότητες, ώστε να μπορή να αρχίση η συνέχιση του
έργου.
Ένας γέρων μικρασιατικής καταγωγής, ονόματι Γεώργιος, ήταν ο
μοναδικός πού προσέφερε εκατό χρυσές λίρες και με παρεκάλεσε να κρατήσω
το ονομά του στην αφάνεια. Κάλεσα τότε το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο και
την Επιτροπή της ανεγέρσεως και παρέδωσα τα χρήματα, τα οποία τρία Μέλη
της Επιτροπής μαζί με έναν Ενορίτη χρυσοχόο πολύ ευλαβή, τα εξαργύρωσαν
και έτσι ουσιαστικά μπορέσαμε να συνεχίσουμε την ανέγερση.
Από τον Σεπτέμβριο τοϋ 1958 άρχισε η άνέγερση του Ναού.»
«Συμπαραστάθηκαν στο έργο πλήθος Ενοριτών. Ο γυναικείος κόσμος ήταν
στην πρώτη γραμμή των Λαχειοφόρων αγορών πού διοργανώναμε, των Εράνων σε
ολόκληρη την πόλη και των Ευχελαίων πού τελούσαμε στον Ναό και των
οποίων τα έσοδα πήγαιναν στην ανέγερση.
Αποφεύγω να αναφέρω τα ονόματα των στενών συνεργατών γιατί ήταν
πολλοί και παραλείποντας κάποιον, λόγω του μακρού χρόνου πού
παρήλθε,ίσως παρεξηγηθώ.Έχω όμως να καταθέσω πώς ήταν όλοι εύλαβείς,
έντιμοι άνθρωποι με γνήσιο ορθόδοξο πνεύμα. Ελάχιστοι από αυτούς
ευρίσκονται σήμερα στην ζωή. Οι υπόλοιποι ανεχώρησαν και πιστεύω και εύχομαι πώς αναπαύονται κοντά στον Άγιο Θεό. Τους οφείλω ευγνωμοσύνη».
«Ένας εμπειροτέχνης ευλαβής χριστιανός, ανέλαβε με δύο τεχνίτες και
τέσσερες-πέντε εργάτες την εφαρμογή των σχεδίων. Όσο το έργο προχωρούσε
τόσο περισσότερο οι Ενορίτες βοηθούσαν για την ολοκλήρωσή του. Το 1959 ο
Ναός έφθασε στον τρούλλο και την επικεράμωσή του.» «Εδώ θα τελειώσω την
σύντομη αναφορά μου στο έργο της ανεγέρσεως της «Παναγίας Φανερωμένης»,
την οποίαν έγραψα ανταποκρινόμένος στην προτροπή του Παναγιωτάτου
Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ.κ.Ανθίμου και στην επίμονη παράκληση των
Ιερέων πού διακονούν σήμερα στην Ενορία αυτή. Με συγκίνηση παρακαλώ τον
Θεό να αναπαύση τις ψυχές των κεκοιμημένων όσων συνέτρεξαν στο δύσκολο
έργο της ανεγέρσεως, να ευλογή όσους ακόμη ευρίσκονται εν ζωή, να ελεήση
την ελαχιστότητά μου και να χαρίζη, στο έργο των σήμερα διακονούνταν
τον Ιερό αυτό Ναό Ιερέων, ομόνοια και αγάπη.
